Infantravivaĵoj

« Infantravivaĵoj », unua verko de Armelle LeQuint.

Tutan infanaĝon Armelle LeQuint resumis en kelkaj paĝoj, kaj vere, « Infantravivaĵoj » ne postulas multan tempon por ilin atente legi. Male, oni senpene povas imagi kiom da tempo ĝi postulis de la verkistino, ĉar oni ne sensufere bilancas pri la propra historio, des pli kiam ofte mankis alies amo, tenereco, atentemo. Ĉiu infano valoras la mondon, sed por ŝi tiu frazo fariĝis nura fantaziaĵo.

La rakonto apartiĝas de aliaj, kvazaŭ la vortoj estas pli densaj, la frazoj pli plenaj. Kun koncizaj frazoj, trafaj vortoj en flua rakonto, la stilo belas. Oni ŝatus ke la teksto daŭru, ke ŝi rakontu plu, ke la leganto havu tempon por trovi iom da homeco en indiferentaj, senrespondecaj plenkreskuloj. Ke la ĉefrolulo fariĝu heroino, ke ŝi levu standardon por puni kulpulojn, ke ŝi renkontu feliĉon.

Sed la aŭtoro ne provis kvietigi sian leganton, nek volis sedukti. Ŝi proponas nek feliĉan nek malfeliĉan finon. Nur en spegulo, ĉies ordinarecon. Tia honesteco maloftas. Kaj nun, eĉ se Armelle LeQuint avertis ke ŝi ne volas fariĝi aŭtoro, mi atendas la verkaron kiun ŝi, iel, anoncas en tiu libreto.

MHD en "Le Monde de l'Espéranto"